تاثیر ساختار شیمیایی و مورفولوژی سطح روی خون سازگاری پلی یورتان
در اواخر سال ۱۹۸۰ تعدادی از دانشمندان، شیمی، ساختار و مورفولوژی سطح پلییورتانها را مورد بررسی قرار دادند و به تدریج روشهای جدید پوشش دهی سطح بههمراه پیوندهای مواد دیگر به سطح پلییورتانها، با هدف بهبود خونسازگاری ابداع شد. در سالهای اخیر، ترکیب شیمیایی پلییورتانها جهت بهبود خونسازگاری با تغییرات بسیار زیادی همراه شده است. از جمله این موارد سنتز پلییورتان یا پلییورتان ِیورا با قسمتهای نرم آبدوست است.
«Cooper»، نیز در مورد ارتباط بین شیمی پلیالها و خونسازگاری پلییورتانها، تحقیقاتی را برروی نمونههای مختلف پلییورتانها با پلیالهای متفاوت نظیر PEO، PTMO، PBD (پلیبوتادین) و PDMS انجام داد. این پلییورتانها به روش پلیمریزاسیون دو مرحلهای تهیه شدند و بر روی لولههای پلیاتیلنی پوششدهی شده و سپس درون بدن سگ قرار گرفتند تا پاسخ لختهزایی آنها مشخص گردد. پلییورتان با پلیال PDMS کمترین لختهزایی را نسبت به نمونههای دیگر نشان داد. طبیعت آبگریز PDMS باعث بهبود آبگریزی سطح پلییورتان پایه PDMS و در نتیجه توجیهی برای بهبود خونسازگاری آن نسبت به سایر موارد میشود و میزان چسبندگی اولیه پلاکتها با افزایش آبدوستی پلیالها افزایش مییابد. بنابراین باید گفت که خونسازگاری پلییورتانها بستگی زیادی به ترکیبات سازنده آن و عوامل مختلف نظیر جداسازی میکروفازها، ناهمگنی سطح و آبدوستی سطح خواهد داشت.
استفاده از سولفونات یا پوششهایی نظیر هپارین در تغییر پاسخ خون به این مواد نقش بسیار عمدهای را ایفا میکنند. محققی به نام سنتر پلییورتانهایی را بر پایه سولفونات سنتز نمود که دارای گروههای مختلف سولفور(۳.۱ % - ۱.۴%) بود. در نمونههای با گروههای سولفونات بیشتر زمان لختهزایی افزایش یافت.